Μπορεί ένα ακαδημαϊκό έργο να είναι ενημερωτικό αλλά και ταυτόχρονα ψυχαγωγικό;
Και όμως ναι!
 
Το "Μια Σάλα Βυζαντινών Παραδόξων" είναι μια συλλογή εκατοντάδων μικρών ιστοριών μέσα από πρωτογενείς πηγές που συνέλλεξε ο Καθηγητής της Έδρας Κλασικών Σπουδών Αντώνης Καλδέλλης (Πανεπιστήμιο του Σικάγο) σε ένα βιβλίο 288 σελίδων.
 
Οι ιστορίες αντικατοπτρίζουν αναπάντεχες πτυχές του τρόπου ζωής, της σκέψης, των φόβων, των ερωτικών και δικαστικών σκανδάλων, της κουζίνας, των τεχνολογικών επιτευγμάτων, της φαντασίας, των ανεκδότων, της πνευματικότητας των ανθρώπων της Βυζαντινής εποχής. 
 
 Το βιβλίο είναι μεταφρασμένη έκδοση του ομώνυμου έργου των εκδόσεων Oxford University Press. 
 
Θεματικές Ενότητες:
Γάμος και Οικογένεια
Ανορθόδοξος Έρωτας
 Ζώα
Φαγητό και Δείπνο
Ευνούχοι
Ιατρική
Επιστήμες και Τεχνολογία 
Πόλεμος—Με Κάθε Τρόπο
Συλλογή Παράξενων Αγίων 
Αιρέσεις και Σκάνδαλα 
Συλλογή από Καθάρματα 
Ευρηματικές Βρισιές 
Τιμωρίες
Ξένοι Τόποι και Ανθρώποι 330-641 
Ξενοι Τόποι και Στερεότυπα 641-1453
Λατίνοι, Φράγκοι, και Γερμανοί 
Φυσικές καταστροφές
Οι Αυτοκράτορες 

 
Αποσπάσματα από τον πρόλογο του συγγραφέα:
 
Το Βυζάντιο είναι από μόνο του αρκετά αινιγματικό, αλλά και η σύγχρονη φήμη του αποτελεί επίσης ένα μυστήριο.
 
Ο Βολταίρος το αποκάλεσε μια άχρηστη συλλογή θαυμάτων, μια ντροπή για τον ανθρώπινο νου, ενώ για τον Χέγκελ ήταν μια αηδιαστική εικόνα ανικανότητας: τα άθλια, παράλογα πάθη καταπνίγουν την ανάπτυξη κάθε ενάρετης πράξης. Τον εικοστό αιώνα, ορισμένοι πολιτικοί επιστήμονες έφτασαν στο σημείο να αποδίδουν τα ολοκληρωτι κά δεινά και τις δυσλειτουργίες της Σοβιετικής Ένωσης στις βυζαντινές της ρίζες. 
 
Η προσπάθεια αποκατάστασης αυτού του σχετικά άκακου πολιτισμού άρχισε να γίνεται πιο σοβαρή αρκετά αργότερα—μόλις στην προηγούμενη γενιά. Κι όμως, παρά τις αισιόδοξες διακυρήξεις ότι οι παλιές προκαταλήψεις ανήκουν στο παρελθόν, στην πραγματικότητα εξακολουθούν να διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο αναλύεται το Βυζάντιο. Επιπλέον, δεν είναι καν σαφές ποια θετική εικόνα έχει πάρει τη θέση τους. Η βυζαντινή λογοτεχνία παραμένει απρόσιτη στο ευρύ κοινό—παρά την αυξανόμενη πολυπλοκότητα των μελετών που αφιερώνονται σε αυτήν (ή μήπως και εξαιτίας της;).
 
Η βυζαντινή τέχνη εξακολουθεί να αποτελεί ισχυρό πόλο έλξης, αλλά συχνά προβάλλεται με τρόπο που ενισχύει την ανατολίτικη εικόνα ενός απόκοσμου, «πνευματικού» πολιτισμού—μια αφήγηση που εξακολουθεί να ανταποκρίνεται στις δυτικές πολιτισμικές ανησυχίες και ανάγκες. Και πέρα από τη λογοτεχνία και την τέχνη, πώς θα μπορούσε η βυζαντινή ιστορία και πολιτική να βρουν φωνή στις σύγχρονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις; Τι μας λέει το Βυζάντιο για τον εαυτό του στις μέρες μας;