Στην Κύπρο ακόμα και στις μέρες μας το λάχανο αποκαλείται με τη Βυζαντινή του ονομασία ως Κραμπί.
Σύμφωνα με βυζαντινές πηγές (Κουκουλές 1952, σελ. 92-93), η κράμβη και άλλα λαχανικά μαγειρεύονταν με διάφορα κρέατα, με την προσθήκη άλατος, ελαίου αλλά και γάρου ή λίπους. Αναφέρεται επίσης πως η κράμβη τρωγόταν είτε ως συστατικό του μονόκυθρου μαζί με τυρί βουβαλίσιο, είτε ως τουρσί (μέσα σε άλμη ή ξύδι).
Όπως μας πληροφορεί ο ιατρός του 7ου αι. Παύλος ο Αιγινίτης (Epitomae medicae libri septem, 9.1-9.2), τα λαχανικά έχαιραν μεγάλης εκτίμησης, διατηρημένα σε ξύδι και αλάτι, όπως το σημερινό τουρσί .
Σύμφωνα με τον Φ. Κουκουλέ (1952, σελ. 93), η παροιμία που αναφέρεται από τον Μέγα Βασίλειο (P.G. 32, 664) "δια κράμβη θάνατος", ενδεχομένως προέρχεται από το ότι οι ιατροί της εποχής θεωρούσαν πως ο χυμός της κράμβης ήταν επιβλαβής.