Ο Ιωάννης Σολομών, γεννήθηκε το 1793 στο χωριό Πλέσουι στην περιοχή Dolj της Ολτενίας και πέθανε το 1865 στο Βουκουρέστι. Προήλθε από μια οικογένεια στρατιωτών της εποχής και, από όσο γνωρίζουμε, όλοι οι πρόγονοί του ήταν όλοι καπετάνιοι στρατών. Κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1806-1812 συμμετείχε στο Εθελοντικό Σώμα των Ρουμάνων Παντούρων που πολέμησαν στο πλευρό των Ρώσων. Συγκεκριμένα από το 1809 και μετά υπηρέτησε ως καπετάνιος ενός μικρού σώματος εθελοντών, αντικαθιστώντας τον μεγαλύτερο αδερφό του που είχε σκοτωθεί και πολέμησε σε πολλές μάχες και τραυματίστηκε τρεις φορές.
Η δραστηριότητά του κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου 1806-1812 ως αρχηγός των Πανδούρων υπό την ηγεσία του Βλαδιμιρέσκου, όλη η δραστηριότητά του από το τέλος του παραπάνω πολέμου μέχρι το 1821 και, το πιο σημαντικό, η θέση του ως ηγέτη όλων των ενόπλων δυνάμεων της Ολτενίας, αναμφίβολα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επαναστατική κινητοποίηση του λαού της Βλαχίας το 1821.
Ο Σολομών εντάχθηκε στο επαναστατικό κίνημα από την αρχή και ο Βλαδιμιρέσκου του ανέθεσε την διοίκηση των επαναστατικών δυνάμεων της Ολτενίας(Μικρή Βλαχία). Μετά την οθωμανική εισβολή των Ρουμανικών Πριγκιπάτων, ο Σολομών προσπάθησε να υποχωρήσει στα αυστριακά σύνορα, αλλά στο δρόμο αναγκάστηκε να πολεμήσει με ένα ισχυρό σώμα Οθωμανικού στρατού κοντά στο Ζαβιντένι, όπου ηττήθηκε. Το ίδιο οθωμανικό σώμα θα νικήσει, αρκετές μέρες αργότερα, τον στρατό του Υψηλάντη στο Δραγατσάνι.
Οι επαναστατικές δυνάμεις υπό την ηγεσία του Βλαδιμιρέσκου ενήργησαν στην Ολτενία με τον ακόλουθο τρόπο: κατέλαβαν αρχικά τα κύρια μοναστήρια της περιοχής (Tişmana, Strehaia, Motru κ.λπ.) και τις μετέτρεψαν σε οχυρά, προμηθεύοντας τους με τρόφιμα και πυρομαχικά και τους επανδρώνει με ισχυρούς φρουρούς, στη συνέχεια στρατοπέδευσε στο χωριό Τινταρένι, το οποίο το μετέτρεψε σε κέντρο συγκέντρωσης και εκπαίδευσης για τους επαναστάτες.
Υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα στα απομνημονεύματά του, που δημοσιεύθηκαν το 1862
και καθώς καθόμασταν στο τραπέζι μαζί, πριν φύγω, ένας έμπορος ήρθε από το Βουκουρέστι και είπε, μεταξύ άλλων: ότι ο Υψηλάντης είχε έρθει στο Βουκουρέστι. Αφού άκουσε αυτά τα νέα, ο Θεόδωρος(Βλαδιμιρέσκου) είπε ότι ήταν ωμός(Υψηλάντης) και για ποιο λόγο ήρθε. όλοι οι άλλοι ηγέτες παρέμειναν σιωπηλοί.
Στις 15 Μαρτίου, έλαβα ξαφνικά μια διακήρυξη από τον Δερβίς Πασά του Βιδινίου, συνοδευόμενη από μια διακήρυξη από τον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης.
Ο Πατριάρχης μας απείλησε με αφορισμό .... όπως και ο Ντερβίς-πασάς, μας συμβούλεψε να αφήσουμε τα όπλα μας και να μετανοήσουμε, να γίνουμε υπήκοοι του πραγματικού μας Κυρίαρχου.
Γρήγορα ενημέρωσα χωρίς καθυστέρηση, με τακτικό ταχυδρομείο, τον Βλαδιμιρέσκου στο Βουκουρέστι. Απάντησε ότι θα υποσχεθώ να παραδοθώ λίγο αργότερα, αλλά πραγματικά δεν θα το κάνω ποτέ αυτό.
Την έβδομη ημέρα μετά το Πάσχα λάβαμε νέα ότι ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης απαγχονίστηκε την ημέρα του Πάσχα. Όταν το άκουσαν αυτό, οι καπετάνιοι και οι Πανδούροι μου εξοργίστηκαν και έμειναν μαζί μου για να πάρουμε εκδίκηση.